Charakterystyka/ morfologia

Pióropusznik strusi to wieloletnia, kłączowata paproć o liściach podobnych do pióropusza.

Występowanie/siedlisko:

Przez Polsce przebiega północna granica występowania tego gatunku. W Polsce rośnie na stanowiskach rozproszonych. Jest to dość rzadka roślina. Najliczniej występuje na Pogórzu Karpackim, w Pieninach, Bieszczadach, Sudetach w niższych położeniach górskich. Paproć tą najłatwiej spotkać nad brzegami rzek i starorzeczy, na wilgotnych łąkach, polanach. Najchętniej rośnie w miejscach zacienionych oraz w półcieniu. Preferuje żyzne podłoże, na którym bardzo szybko się rozrasta. Lubi wilgotne gleby.

Wygląd/kwitnienie:

Kłącze pióropusznika dochodzi do 20 cm. Z kłącza wyrastają dwa rodzaje liści. Mniejsze -  zarodnionośne oraz te właściwe, dorastające do 1,5 m. wysokości. Liście są pierzaste, zielone, miękkie w dotyku, o krótkim ogonku i blaszce zwężającej się ku dołowi, podzielonej na odcinki. W sierpniu lub wrześniu z wnętrza leja wyrastają sztywne, tylko za młodu zielone, pojedynczo pierzaste liście zarodnionośne. Są podobne do strusich piór (stąd nazwa). Zarodnikowanie tej paproci wypada zwykle sierpniu, wrześniu lub październiku. Zarodniki znajdują się na dolnej stronie liścia w kubkach zarodnikowych. Kiełkują po kilkunastu dniach od rozsiania.

      Status gatunku: 

   W Polsce podlega ścisłej ochronie prawnej. Chroniony jest w rezerwatach ( np.: rezerwat Pióropusznikowy Raj) i Parkach Narodowych.

Ciekawostki: 

Z racji tego, że kłącze pióropusznika strusiego wytwarza liczne rozłogi, gdy warunki są sprzyjające paproć tworzy bardzo duże skupiska, liczące nawet po kilkaset okazów. Przykładowo na stanowisku w Ochabach koło Skoczowa  w dolinie rzeki Wisły rośnie ok. 800 okazów tego gatunku. Ciekawostką jest także dwupostaciowość liści pióropusznika. Jedna część liścia to trofofil (część liścia odpowiedzialna za zaopatrzenie liścia w substancje odżywcze) a druga to sporofil (część liścia wytwarzająca kubki zarodnikowe).

Autor: Bartosz Dubiel